18-04-2011 Verslag van het IBIS toernooi 2011

SCHAAKMAT VOÉLEN
Van onze correspondent HAAKSBERGEN, maandag
Het was voor haar liefde op het eerste gezicht. Mieps Fontein is dan ook steevast van de partij tijdens het jaarlijkse Internationaal Blinden Integratie Schaaktoernooi (IBIS). „Het is juist die combinatie die het zo speciaal maakt. Als er alleen maar geschaakt zou worden, hoeft het niet voor mij…”

Al 37 jaar wordt in het Twentse Haaksbergen dit opmerkelijke schaakevenement gehouden. Met als gulden regel dat aan iedere tafel zowel een blinde, slechtziende als ziende schaker zitten. Integratie is immers het credo.

Absolute stilte Mieps Fontein vertelt haar verhaal buiten, genietend van het voorjaarszonnetje. Want binnen heerst absolute stilte, alleen het getik van de speelklokken weerklinkt. Ze is een van de oudste deelneemsters. Tot haar eigen verbazing komt ze tot de conclusie dat ze een eigen jubileumpje viert. „Jeetje, nu je ’t zo vraagt. Ik ben er dit jaar voor de 25e keer bij. Niet te geloven. Het allermooiste van dit toernooi is dat we worden opgevangen in gastgezinnen. Voor mij al 18 jaar de familie Geurts. Waar we op zaterdagavond altijd samen muziek maken. Ik op de piano, een andere hobby van mij.”

Die bijzondere sfeer is de grootste charme. „Er zijn wel meer toernooien voor visueel gehandicapten, maar dan gaat het alleen maar over schaken. En dan vind ik het een wel erg klein wereldje worden.”

Dat is ook meteen het geheim van het succes van het IBIS-schaaktoernooi. Bestuurslid Caro Woudstra: „Het was ene meneer Assink, die hier in Haaksbergen schaakles gaf, die er ooit mee is begonnen. En zoals de naam al aangeeft, is het vooral bedoeld om visueel gehandicapten te laten integreren.”

En dat doen ze opvallend snel. „Ongelooflijk hoe ze zich weten aan te passen”, aldus bestuurslid José de Mönnink, die samen met haar man fungeert als gastgezin. „De eerste keer dat we een blinde schaker over de vloer kregen, moest die op zolder slapen. Mijn man had hem er ’s middags naartoe gebracht en alles uitgelegd. Toen hij ’s avonds naar bed ging, wilde mijn man onze gast begeleiden. Maar dat was niet nodig. Hij had al precies uitgeteld hoeveel stappen hij overal moest zetten.”

Betasten Zoals visueel gehandicapten overigens ook op het schaakbord goed uit de voeten kunnen. Normaal gesproken is het ten strengste verboden een schaakstuk – tenzij de deelnemer een zet wil doen uiteraard – aan te raken. Maar voor visueel gehandicapten wordt daar een uitzondering voor gemaakt. Zij moeten de stand op het bord namelijk bepalen door de stukken te betasten. Caro Woudstra: „En het is verbazingwekkend te zien hoe ze de partij letterlijk voelen.”

Dit jaar zijn er ruim 50 deelnemers vanuit alle windstreken naar Haaksbergen afgereisd. België, Duitsland, Engeland, Schotland en zelfs Nicaragua. „Vriendschap staat voorop”, vertelt bestuurslid Jurien Kleinhesselink. „De banden tussen de gastgezinnen en schakers zijn vaak heel hecht. En er zijn hier zelfs meerdere liefdesrelaties opgebloeid.”

Schaken is traditioneel populair onder visueel gehandicapten. Caro Woudstra: „Op blindeninstituten werd het veel beoefend. In de huidige samenleving kunnen blinden en slechtzienden veel beter integreren en hebben ze dank zij de hedendaagse techniek aanzienlijk meer hobby’s. Hun wereld is daardoor een stuk groter geworden. Of dit evenement vandaag de dag eigenlijk nog wel nodig is? Het IBIS is meer dan zomaar een schaaktoernooi. Sport gaat hand in hand met heel veel gezelligheid en gemoedelijkheid. En zolang er ieder jaar nog mensen van heinde en verre hiernaartoe komen, blijven we het organiseren.”

terug naar begin van de pagina
Terug naar de nieuwspagina

Einde pagina